ROZDZIAŁ 2

LIPIEC 2013, BIUBRY , ANGLIA

Przedzierałem się przez tłum ludzi zebranych wokół ogniska. Miałem tylko jeden cel, zabić.

Może zacznę od początku. Nazywam się Jason Evans, mam 26 lat. Wysoki brunet .

Mój ojciec był hazardzistą dlatego w wieku ośmiu lat straciłem oboje rodziców. To był normalny dzień i nic nie zapowiadało że skończy się tak tragicznie. Siedziałem z mamą przy stole w kuchni, gdy nagle usłyszałem strzał.

- Schowaj się, Jason, szybko! - krzyknęła matka i tyle ją widziałem. Posłuchałem jej , schowałem się pod stołem i czekałem. Usłyszałem jej krzyk a potem wystrzał. Później była już tylko cisza. Zakryłem uszy i zamknąłem oczy. Nawet gdybym chciał krzyczeć nie mogłem, ponieważ przerażenie odjęło mi mowę .Poczułem pustkę i łzy pociekły mi po policzkach.

Po tym zdarzeniu byłem strasznie zamkniętym w sobie dzieckiem. Żyłem na ulicy ale dawałem radę. Musiałem .

Gdy miałem dwanaście lat, spotkałem Aaarona Fettersa , który w świecie przestępczym budził  strach i respekt .Ludzie albo go kochali albo nienawidzili.

Szef mafii znany jako Cesar. Mimo to przygarnął mnie i traktował jak syna. Nauczył mnie jak strzelać.

Dlatego też teraz pracuje dla niego. Można by powiedzieć że jestem jednym z najlepszym z jego ludzi.

I nie koniecznie jestem z tego faktu dumny. Ale gdy życie daje ci kopa, czasem nie ma mowy o dumie.

Tak więc przyjechałem tutaj, do Biubry, pięknej wioski w Anglii ze szczegółowo wyznaczoną instrukcją. Znaleźć , zlikwidować.

Ubrany na czarno raczej nie powinienem zwracać uwagi. Założyłem kaptur na głowę i ruszyłem na poszukiwania. Nie musiałem długo szukać gdyż pijany Colin sam prawie wpadł mi w ramiona.

Był o dwadzieścia centymetrów niższy więc by spojrzeć mi w twarz musiał unieść głowę.

Gdy zobaczył z kim ma do czynienia momentalnie wytrzeźwiał i rzucił się do ucieczki , krzycząc : - To on ! On !

Momentalnie wokół mnie pojawiło się dziesięcioro potencjalnych przeciwników. Potencjalnych, ponieważ pierwszy odpadł z gry już po pierwszym kopniaku z półobrotu w żebra.

Colin kierował się w stronę ślepego zaułka - Świetnie , pomyślałem i ruszyłem powoli w jego kierunku co kilka kroków eliminując próbujących pomóc mu mężczyzn. Kątem oka zobaczyłem błysk metalu i chwilę później poczułem ból w ręce. Metalowa rura, hę ?

Obróciłem się szybko i drugą ręką uderzyłem łysola w szczękę , a gdy ten się zachwiał wyrwałem mu rurę i zamachnąłem się. Dźwięk łamanej kości był prawie tak samo głośny jak jego krzyk. Padł na ziemie i zwinął się w kłębek. Z lewej strony biegło już na mnie dwóch kolejnych . Rozejrzałem się za prowizoryczną bronią. Łańcuch będzie idealny. Celowałem w nogi, zawsze działa. Gdy pierwszy padł za ziemię jak kłoda zdążyłem jeszcze walnąć go rurą w głowę bo drugi już brał zamach z kijem z ręce.

Niestety był o głowę niższy ode mnie i niespecjalnie silny wiec chwyciłem jego ramię i wykręciłem jak najbardziej sie dało . Zawył z bólu i próbował mnie kopnąć . Zablokowałem cios i jednym ruchem ręki posłałem go za ziemię. Walcząc z resztą powoli przesuwałem się w kierunku Colina. Gdy w końcu stanąłem z nim twarzą w twarz i wyjąłem pistolet zza paska spodni ten już klęczał .

Uklęknąłem obok niego. - Modlisz sie?  - zapytałem.

- Proszę , nie zabijaj mnie. - zaczął lamentować.

Chwyciłem butle z benzyną

- Co ty robisz? Jason, proszę, posłuchaj - zaczął

 Oblałem go . Ten zakrztusił się i zaczął modlić się jeszcze głośniej.

- Proszę Jason, wybacz mi . Oszczędź mnie.

- Cicho - odparłem niewzruszony - Naprawdę myślisz że On cię uratuję ?

Znów obok niego ukląkłem - Dobrze więc. Módl się.- Wyjąłem zapałkę- Masz czas zanim ta zapałka się zgasi . Pamiętaj o twoim bogu.

Odpaliłem zapałkę i wystawiłem rękę tak że była zaledwie centymetr od Colina.

Ten schylił głowę i nucił jakąś modlitwę. Spojrzałem na niego

- Mogę Ci coś doradzić? -zapytałem. Mężczyzna od razu podniósł głowę. - Nie módl się do Boga. Módl się do wiatru. Bo jeśli zawieje wiatr , to jesteś skończony.

- Nie, Jason proszę.

Nie zdążyłem odpowiedzieć gdy obok mnie przeleciała kula. Poczułem gorąco na policzku i od razu się podniosłem. Zgasiłem zapałkę w dłoni i czułem że wściekłość maluje mi się na twarzy.

- No proszę ! Młodszy braciszek przybył z odsieczą - zawołałem i zaśmiałem się. Matka Colina rzuciła się na Stevena usiłując odebrać mu broń - Szkoda tylko że właśnie wydałeś na niego wyrok - rzuciłem ponuro i chwyciłem Colina za kołnierz koszuli. Zacząłem go ciągnąć w kierunku wielkiego ogniska na samym środku placu. Strasznie się wił więc parę razy potrząsnąłem nim z wściekłością.

Gdy byliśmy już przy ognisku po raz ostatni spróbował - Proszę, zrobię wszystko.

Spojrzałem na jego brata i matkę którzy stali teraz nie daleko nas. Steven patrzył na mnie z nieskrywaną nienawiścią. Matka ze łzami w oczach czekała na moją decyzję. To było prawie jak zabawa w Boga, zabić kogoś lub darować mu życie. Tylko że tutaj to nie ja byłem od podejmowania decyzji.

- Proszę Cię, oszczędź mojego syna. - odezwała się starsza kobieta - Nie przeżyję jeśli coś mu się stanie - dodała już bliska płaczu.

Poczułem ukłucie w sercu . Nie mogłem sobie wyobrazić bólu po stracie dziecka, ale podejrzewałem że jest podobny do bólu po stracie rodziców.

- Wiem, że jest w Tobie jeszcze trochę dobra - dodała cicho.

Spojrzałem jej prosto w oczy. Patrzyła na mnie jakby przewiercała moją dusze na wylot. Wszystkie sekrety które skrywałem, tragedie które mnie spotkały, wszystko. Poczułem się nagi. A nie lubiłem się tak czuć. Byłem zabójcą . Nie było miejsca na współczucie ani na skruchę .

- Nie, nie ma - odparłem twardo i jednym kopniakiem posłałem Colina prosto w ogień.

Usłyszałem krzyk i świst palonego materiału . Niedługo później spalił się żywcem.

Kobieta straciła przytomność a młody Steven złapał ją zanim uderzyła o ziemie.

- Zemszczę się , tylko poczekaj - krzyczał prowadząc matkę do domu.

- Będę czekał - odparłem i zaśmiałem się.

- Piękne przedstawienie , Jason. - usłyszałem znajomy głos za plecami .

- Derek McCann - prawie wyplułem te dwa słowa.

- Świetnie cie widzieć w dobrej formie - rzucił z przekąsem wymownie patrząc na ognisko - A teraz wybacz ale pójdziesz z nami.

Wokół mnie wyrosło pięciu uzbrojonych mężczyzn.

- No skoro muszę - zakpiłem podnosząc ręce .

- Ależ nalegam

NOWA KSIĄŻKA . ROZDZIAŁ 1

Każda historia miłosna ma czarny charakter,

ale ta historia miłosna jest o czarnym charakterze.

1.

LONDYN, SIERPIEŃ 2015

Siedziałem na przeciwko mojego nowego pracodawcy. Taką przynajmniej miałem taką nadzieję, że nim będzie .

Mężczyzna po czterdziestce, siwiejące  włosy miał gładko zaczesane do tyłu.

Czytając moje cv ,spoglądał na mnie co jakiś czas, ale z jego twarzy nic nie mogłem wyczytać.

Mimowolnie poprawiłem kołnierz koszuli upewniając się czy tatuaż na szyi nie został zauważony.

- Więc ma pan 26 lat, panie Evans? - zapytał nagle.

- Tak jest, sir. - odparłem niemal automatycznie i zaraz pomyślałem -  Co jest ze mną? Zwykle nie jestem boi dudkiem.

- Pana cv jest najciekawsze ze wszystkich i mam przeczucie że nadaje się pan do tej pracy. Tak więc spodziewam się tutaj Pana jutro o 9 rano.

Przez chwilę patrzyłem się na niego jakbym był niespełna rozumu.

W końcu jednak doszedłem do siebie, podziękowałem i tak dalej i wyszedłem.

Wybierając numer nie wiedziałem co jej powiem. Odebrała po drugim sygnale.

- I jak? - usłyszałem nie pewny kobiecy głos po drugiej stronie słuchawki - Jak poszło?

- Chcesz najpierw usłyszeć złe wieści czy te gorsze?

Cisza na linii. - Dawaj złe - rzuciła po zastanowieniu.

- Zła wiadomość jest taka, że będziesz musiała codziennie żyć beze mnie od 9 do 17 od jutra, a gorsza

jest taka że ja nie będę mógł żyć z Tobą od 9 do 17. Dostałem pracę, Stella!

Teraz idź i wykreśl to życzenie ze swojego pamiętnika. Stałem sie niezależny.

Usłyszałem chichot , lecz chwilę później opanowała się i spoważniała.

- Jason, muszę ci coś powiedzieć.

- Mów.

- Nie , najpierw przyjedź do domu.

- Możesz powiedzieć, jestem już w drodze do domu.

- Nie, czekam w domu.

Nagle wciągnęła głośno powietrze .

- Hej, jak tu wszedłeś? - usłyszałem. Tyle że nie mówiła już do mnie.

- Co pan tu robi? Dlaczego wchodzi pan do czyjegoś domu bez pukania?

- Stella? - rzuciłem zdezorientowany do słuchawki. Przyśpieszyłem kroku.

Jedyne co usłyszałem w odpowiedzi to jej krzyk i głośny łomot.

Wtedy bez namysłu puściłem się biegiem.

- Stella? Kto tam jest? Co się dzieje ? - krzyknąłem do telefonu. Wpadałem na każdego kto stał mi na drodze.

- Jason ! - tym razem to ona krzyknęła przeraźliwie.

Po szyi wydłuż kręgosłupa pociekła mi stróżka zimnego potu.

- Hej ! Nie wiem kim jesteś ,ale masz coś do mnie ! Zostaw Stelle ! Stella !  Dzwoń na policje! 

Zanim przerwano połączenie usłyszałem głośny wrzask który przeciął powietrze i huk rozbijanej szyby.

Gdy dotarłem na miejsce niespełna pięć minut później zobaczyłem pod naszym oknem policje i pogotowie. Wokół stał tłum gapiów. Automatycznie ruszyłem w ich stronę bojąc się co mogę zobaczyć. Do końca miałem nadzieję że się mylę , ale gdy zobaczyłem Stelle leżącą w kałuży krwi na ulicy poczułem jakbym dostał nożem w serce.  Ciało odmówiło mi posłuszeństwa i osunąłem się za ziemie z płaczem.

Pogrzeb odbył się tydzień później. Ojciec Stelli , Andrew, podszedł do mnie i poklepał po ramieniu.

- Słyszałem że to był nieszczęśliwy wypadek. Ale wypaść przez okno z dziesiątego piętra.

Andrew przyjmował kondolencje, ja odprawiałem ludzi machnięciem ręki.

Zobaczyłem znajomą twarz więc niezauważony przysunąłem się bliżej . Derek McCann rozmawiał akurat z policjantem.

- Dlaczego FBI zależy na zabójstwu zwykłej dziewczyny? - chciał wiedzieć policjant.

Derek zrobił zirytowaną minę. - Nie chodzi mi o dziewczynę, tylko o jej chłopaka.

- Nie rozumiem.

- Musimy znaleźć mordercę Stelli jak najszybciej. Jeśli on wyruszy na poszukiwanie go , zabije po drodze tylu ludzi że nie starczy miejsc w grobach na wszystkich cmentarzach w Londynie.

Mimowolnie kącik ust mi zadrgał - Jakże on mnie dobrze zna - pomyślałem. Miał racje, już obmyślałem plan działania.